Eléonore,

moet je nu wat weten!? Het is verschrikkelijk! We hebben Duitsers in huis. Jawel, we zijn uitverkoren voor inkwartiering. Daarnet zijn ze hier toegekomen; ze waren met twee. Hoe ze heten, welke rang ze hebben, waar ze vandaan komen… ik weet het niet, en ik wil het niet weten ook. Ik kon hen niet eens aankijken. Ze zijn hier teveel, en dat is het enige wat telt. Ze hebben jouw kamer ingenomen, en de logeerkamer. En papa zijn bureau. Zonder te vragen! Onbeschoft vind ik zoiets. Maar wie ben ik? Ik moet zo oppassen, Eléonore, met wat ik doe, met wat ik zeg, met wat ik niet zeg. En dat valt me zwaar, je kent me. Sinds ze hier zijn, heb ik me opgesloten in dat oude bureau van papa op de bovenverdieping van het vroegere opslagmagazijntje achterin de tuin, je weet wel, dat overwoekerd schuurtje. Dit wordt nu mijn schuilhol. Van mij alleen. Hier kan ik denken wat ik wil, het gezicht trekken dat ik wil. Als het hier niet zo kil was, zou het hier zelfs gezellig zijn – daar moet ik nog wat op vinden. Wat ik hier wel al gevonden heb, is een prima plaatsje om de brieven die ik naar je schrijf te verbergen; ik kan ze toch niet versturen, de post is in handen van de pinhelmen en ze lezen alles na. Die weg is dus niet te vertrouwen. Misschien vind ik ook daar nog wel een oplossing voor. Dus Eléonore: als je hier een van deze dagen onverwachts voor de deur zou staan – om samen kerst te vieren bijvoorbeeld – schrik dan niet van die geüniformeerde bruten hier in huis. En mij zul je vinden in dit schuilhol. Hou de exacte locatie voor jezelf, en zorg ervoor dat niemand je volgt! Maar natuurlijk hoop ik dat ze hier zo snel mogelijk weer weg zullen zijn. En dat alles weer normaal kan worden.

Cécile