Dag zus,

moet je nu wat weten? Heel deze oorlog is onze schuld! Tenminste, dat beweert keizer Wilhelm. Hij heeft heel deze toestand nooit gewild, de volledige verantwoordelijkheid ligt bij de vijand. Wij dus. Dat noem ik nog eens durven. Net of wij dit wilden! Je zou eens moeten zien hoe we eraan toe zijn na één jaar oorlog, tien maanden bezetting. In Beveren alleen al zijn er meer dan 3000 mensen afhankelijk van steun van het Komiteit; het bureel van Weldadigheid vangt er nog eens zoveel op. De kleinere instellingen van weldadigheid, zoals Vincentius a Paulo en de Kleine Familie, werken niet meer door geldgebrek. Veel ouderdomspensioenen worden niet meer uitbetaald, en de handel en de nijverheid liggen op hun gat zodat er elke dag nieuwe werklozen bij komen. Ik ken de exacte cijfers niet van buiten, maar ik heb de lijsten gezien en ze zijn lang. Ik vul ze nu zelf in, die lijsten. Mama heeft werk voor me gevonden bij het Komiteit. Ik help zowat hier en daar, een paar uur in de week: ik klasseer de briefwisseling met het Komiteit van Antwerpen, waar wij van afhangen, ik sorteer de aanvragen voor uitbetaling van achterstallige vergoedingen, ik vul de lijsten van bedeling aan. Papierwerk dus. Later vertel ik je er wel meer over, ook over het Komiteit. Nu moet ik afronden, ik moet bijna vertrekken. Waar houd jij je dezer dagen zoal mee bezig?

Liefhebbende groeten,

Cécile