Dag Eléonore,

wat een dag. Ik weet niet hoe het komt, maar het gaat me niet af. Niet dat het zo druk is. Niet drukker dan anders, bedoel ik. Ik denk dat ik het me te veel begin aan te trekken. Daarnet heb ik nieuw ondergoed moeten bestellen voor het weeshuis. Ze zijn nog steeds met zo’n 25-tal, de weesmeisjes in Beveren, tussen 4 en 21 jaar. Eerst stond ik er niet bij stil, maar toen dacht ik: bedelen om ondergoed, is dat nou niet erg? En toen vroeg ik me af hoe het moest zijn om in tijden als deze het zonder ouders of familie te moeten stellen. Zonder vader zijn er heel wat, maar zonder moeder? Zo helemaal zonder iemand? Weet je, nogal wat arme of verlaten kinderen worden tegenwoordig door de gemeenten naar Nederland gestuurd – in totaal zou het al om enkele duizenden kinderen gaan. Kinderrechter Dierckxsens, van de afdeling voor Hulp aan Oorlogswezen en Bescherming voor Kinderen van het Komiteit, is daar faliekant tegen: “Kinderen mogen niet uit hun gezin of hun omgeving verwijderd worden!” Ik denk dat hij gelijk heeft. Wat moeten die kinderen immers in Nederland, waar ze niemand kennen en waar alles zo anders is? Daar staat natuurlijk wel tegenover dat die arme doetjes dan hier op een degelijke manier opgevangen en ondersteund worden. Volgens onze tabellen zijn er in Beveren alleen al zo’n 2000 kinderen jonger dan 16 jaar wiens ouders werkloos zijn, die dus best wel wat ondersteuning kunnen gebruiken. En dan gaat het nog niet eens over wezen! Er wordt al veel voor hen gedaan, maar misschien moeten we nog meer doen. Misschien moet IK meer doen dan enkel tabellen invullen en brieven sorteren. Ik weet waar jij voor zou kiezen, maar zou het ook iets voor mij zijn, denk je?

Veel liefs van je zus, die hunkert naar je goede raad.