Dag zus,

weer een jaar voorbij, weer een nieuw jaar begonnen. Ik wens je het allerbeste toe. Dat je terug naar huis kunt komen bijvoorbeeld, en voor ons allemaal het einde van deze bezetting. Het is niet gemakkelijk, Eléonore, met de dag wordt het moeilijker. Maar we hebben geen keuze.

Hoe heb jij kerst gevierd? En oudejaar? Hier niks speciaals. Niet voor ons tenminste. De Duitsers hebben zich natuurlijk wel laten gaan. Al dat gedoe met hun bomen die ze volhangen, en die wijn en vette worsten die ze naar binnen spelen. En dan die liederen van hen… De jongens van de Broederschool hebben zelfs een kerstconcert moeten gaan geven op kasteel Cortewalle, bij de officieren (dat is daar nu een officiersmess, de graaf en de gravin moesten het eens weten!) Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Van dat concert van onze jongens voor die types, bedoel ik. Het voelt zo raar, ook al was ik er zelf niet bij. (Wat ik moet denken van hun verblijf en vooral van hun gedrag op Cortewalle, dat weet ik maar al te goed!)

Maar bon, dat alles is weeral gepasseerd. Weer over tot de orde van de dag. En dat is: werken en zien te overleven zonder die pinhelmen op hun lange tenen te trappen. Morgen ga ik met mama naar de opslagplaats van het Komiteit in de refter van het pensionaat. Tellen wat er nog op voorraad is en wat er bijbesteld moet worden – voor zolang dat nog kan. Benieuwd wat ik daar zal aantreffen.

(Hoe het met mijn lappen- en stropoppetjes is afgelopen? Wat denk je…)

Liefhebbende groeten,

Cécile