Dag zus,

is het bij jullie ook zo koud? Krijgen jullie het nog warm? Papa is zijn oude papieren aan het opstoken, omdat kolen bijna niet meer te verkrijgen zijn. Het gaat dus wel.

Ik kom regelmatig in de scholen nu, vooral in het Nieuw Geestelijk Hof, hier wat verderop in de straat. Alle lessen gaan er gewoon door. De zusters doen hun uiterste best om de klaslokalen te verwarmen, en zoals ik al eerder geschreven heb, krijgen de kinderen er ook te eten: brood en koeken en warme soep. De armste kinderen krijgen na school ook nog een maaltijd, in Huis Clippeleyr, zodat ze niet met een lege maag naar huis moeten, want thuis is er misschien niet genoeg voor allemaal, of helemaal niks. Wat nu het Nieuw Geestelijk Hof betreft: ik ga erheen met mama, om de voorraden van de levensmiddelen te controleren; die worden daar bewaard in de refter van de pensionairen. Ook de speelzaal staat ter beschikking van het Komiteit; die wordt gebruikt door de rijke dames en juffrouwen om kleren te naaien en te verstellen voor de behoeftigen. Juffrouw Anna Bosman zwaait daar de plak; ken je haar nog? Zo op het eerste gezicht is het er wel gezellig, maar om daar nu mijn dagen te gaan slijten? Nee, dat trekt me niet aan. Ik ben ook niet zo handig. Kijk maar hoe het is afgelopen met mijn lappenpoppen – als ik daar aan terugdenk…

Heb je al gehoord van het Werk van de Akker? Dat is ook weer zo’n overlevingsstrategie. Overal worden er volkstuintjes aangelegd, om zelf aardappelen en groenten te kweken. De Duitsers moedigen het aan; zo mogen we geen bloemen meer planten. Alleen eetbare dingen. Maar wat ik me nu afvraag… Naar het schijnt kun je tulpenbollen eten – zouden tulpen dan wel mogen? En lupinen – hun zaadjes kun je roosteren, en als je die geroosterde zaden dan weer maalt, krijg je iets wat lijkt op gemalen koffiebonen. Koffie van lupinenzaden dus. Ja, de mensen zoeken van alles om niet te verhongeren. Op dat vlak zijn ze heel ondernemend. Ook ons tuintje is een moestuin geworden. Jawel Eléonore, je zus is een boerinnetje aan het worden!

Veel liefs,

Cécile