Ik ben er niet meer gerust in, Stan. Onlangs zijn in Haasdonk twee personen veroordeeld voor verboden briefvervoer. Drie en vier weken gevang. Dat is niet niks, hè. Ik ken hen niet; ik wist niet dat zij zich hier ook mee bezig hielden. Zo zie je maar met hoeveel we zijn en hoe slecht we elkaar kennen. Wie weet werken we voor hetzelfde netwerk; dat kan best. In elk geval: ik zal extra voorzichtig moeten zijn nu. Ermee stoppen kan ik niet; eens je erin zit, kan je er niet meer uit. En ik doe het graag. Omdat ik iets goeds doe voor de mensen. Omdat het zo bevrijdend werkt om langs die wegels en die prachtige polderwegen van ons te lopen. Onder de bomen, tussen de zingende vogels en de ritselende diertjes op de grond, zou je haast vergeten dat het oorlog is. Het leven lijkt er zo simpel. Neem nu vorige week, toen Marie confituur wilde maken. Ze heeft een rode bessenstruik op haar koertje en die hing vol. Nu moet het lukken dat burgemeester Pypers op datzelfde moment een bekendmaking liet uithangen voor het aanvragen van suiker voor het maken van confituur. Wij blij toen we het hoorden natuurlijk – tot we die affiche lazen. Toen dachten we: laat maar zo; het was de eerste keer dat Marie confituur wilde maken, dus aan de eerste voorwaarde konden we al niet voldoen. Waarom maken we het elkaar toch zo moeilijk, vraag ik me dan af. Nou ja, ik weet wel waarom, rantsoenering enzo, maar toch. Dat zijn van die zaken die door mijn hoofd spoken als ik langs onze sluiproutes wandel en zie hoe schoon onze velden en paden en bossen erbij liggen deze zomer – zolang er geen moffen in de buurt zijn tenminste. Ook aan Cécile denk ik dan, en hoe het zou zijn om daar met haar te lopen. Vind je dat gek? Misschien moet ik haar eens vragen of ze mee wil; wie weet stemt ze toe.