Eléonore,

ik ben bang. Voor Remi. Het was al enkele dagen geleden dat ik hem nog had gezien of gehoord, en daarom ben ik vanochtend naar Marie gegaan. Eerst durfde ik niet goed; ik weet dat hij betrokken is bij brievensmokkel en ik wilde niks in de war sturen of hem door mijn vragen in gevaar brengen. Maar van die onzekerheid kneep mijn hart zo samen. Was hij opgepakt omwille van die smokkel? Was hij ondergedoken? Of was hij net als zoveel andere jonge mannen zonder pardon de trein opgezet en weggevoerd om voor de Duitsers te gaan werken? Maar hij had toch werk? Om van die onzekerheid af te geraken ben ik dus naar Marie gegaan. En zij vertelde het me: Remi is opgepakt en weggevoerd. “Maar hij had toch werk?” riep ik uit. Ook hij was er gerust in toen ze hem opriepen, zei Marie. Maar na de verplichte aanmelding is hij niet naar huis gekomen. Nonkel Henri is naar hem gaan informeren bij de moffen, maar die stuurden hem wandelen. Ondertussen zijn er drie dagen voorbijgegaan en in al die tijd heeft niemand ook maar iets van hem gehoord. Waar is hij toch? En hoe is hij eraan toe? Wanneer zie ik hem terug? Zie ik hem ooit terug? Liet hij maar iets weten! Nu pas besef ik wat families met een soldaat aan het front moeten doormaken. Aan niks anders kan ik nog denken, alleen aan hem. Het maakt de vreselijke kou deze winter nog eens zoveel kouder. Eén klein teken van leven, meer wens ik mezelf niet toe op dit ogenblik. Maar laat dat dan in godsnaam vlug gebeuren, voor ook mijn hart helemaal verkilt.

Cécile