Een blij weerzien met de familie

Na een kort verblijf in Vrasene worden wij ingekwartierd in Beveren. Mijn charmante vrouw Alphonsine bezoekt mij verschillende malen en brengt telkens zuiver ondergoed mee. Wanneer ik mijn vrouwtje tijdens onze laatste uitstap huiswaarts begeleid, botsen wij op mijn oude vader die mij – geheel onverwachts – opzoeken kwam. Wat een gelukzalig gevoel! In één klap vergeet ik alle miserie die ik de voorbije maanden doorstaan heb. Arm in arm stappen wij, vader en zoon, een herberg binnen en drinken een goed glas bier. Wij praten urenlang over wat er allemaal gebeurd is de voorbije periode en voor we het goed en wel beseffen, is de nacht ingetreden. Mijn vrouw en vader verlaten de herberg en beloven mij spoedig weer op te zoeken. Ik staar mijn beide geliefden nog lange tijd na. Tranen rollen over mijn wangen. Waarom weet ik niet, maar ik word overmand door de gedachte dat dit misschien wel onze laatste ontmoeting kon geweest zijn ….

Te Beveren worden wij belast met de constructie van houten barakken, sterke tranchées (loopgraven) met schuilposten en versperringen met de welgekende pinnekensdraad. Jammer genoeg dient al dit zware labeur tot niets, de Duits kan er maar zijn voordeel uit halen! Toch heb ik een mooi vooruitzicht: nog twee dagen en ik zie mijn vrouw terug. Doch helaas, de mens wikt en God beschikt! We schrijven 30 september 1914.