Ik wens je een gelukkig nieuw jaar, Stan. Waar je ook bent. Het is 1915, en ik hoop maar dat dit nieuwe jaar beter zal verlopen dan het oude. En dat heel dit gedoe vlug gedaan mag zijn, dat wens ik ook. Gisteravond dachten we even dat het gedaan was met ons. Om elf uur waren er opeens overal luide knallen te horen. Bleek dat de manier te zijn waarop de pinhelmen nieuwjaar vieren. Een uur te vroeg natuurlijk, met dat Duitse uur. Ze schoten in de lucht en nadien hoorden we hen zingen. Rond die versierde sparrenboompjes die ze overal neergepoot hebben. Zij mogen dat. Bij elk schot moest ik denken aan dat zesjarige meisje dat per ongeluk werd doodgeschoten toen ze gewoon in haar schoolbank zat. Maria Van Acker, heet ze, je kent haar van ziens. Haar familie ook. Wat moet haar arme moeder wel niet gedacht hebben toen ze al die schoten hoorde. Ik moet ook alsmaar aan Cécile denken. Naar het schijnt is ze heel erg ziek. Om alles nog erger te maken hebben de Borgelioens Duitsers ingekwartierd gekregen. Die voelen zich daar nu de koning te rijk. Ach Stan. Ze doen maar op, die pinhelmen. En wij moeten ons maar schikken. Hoe dan ook: het allerbeste voor het komende jaar. En kom vlug terug bij ons.