Stan, ik heb toch zo moeten lachen! Vanmorgen hing er een nieuwe verordening uit: voertuigen moeten rechts van de weg rijden, niet in het midden. Lijkt me logisch, dacht ik eerst, en ik schonk er niet veel aandacht aan. Maar toen ik wat later in de polder liep, passeerde er mij een boerenkar. Het was Pros, je weet wel, en omdat we die kennen, wilde ik roepen: “Hé, jij moet rechts rijden!” Voor de lol natuurlijk. Want doe dat maar eens, met zo’n grote boerenkar op die smalle polderwegen, die kunnen alleen in het midden rijden. Maar net op dat moment kwam er een Feldwebel op zijn fiets aan, en die begon al van ver te gebaren en te roepen dat Pros met zijn kar uit de weg moest. Daarbij zwierde die Fritz van links naar rechts over de weg. Pros reed gewoon door. In het midden van de weg. En toen armwiekte die pinhelm zo driftig dat hij zijn fiets niet meer onder controle had. Met het stomste gezicht dat er bestaat reed hij gewoon de beek in. Toen moest ik zo hard lachen – en Pros ook – dat ik weg moest duiken, anders had die Feldwebel het zeker gehoord. En wat was er dan van mij terechtgekomen? Het duurde wel even voor ik mijn gezicht weer in de plooi had. Ik ben toen maar vlug omgekeerd, anders had ik die Fritz nog moeten helpen ook.

Ik kwam van Melsele toen het gebeurde. Ik had er een boodschap moeten overbrengen van meneer pastoor. Dat doe ik wel meer de laatste tijd. Ik vind het plezant, dan zie ik nog eens wat, ik neem niet altijd de kortste weg. En weet je wat ik daar zag? Rond de Smoutpot zijn ze houten huizen aan het bouwen. Het Nationaal Hulpkomiteit van Antwerpen doet dat voor de families wiens huizen zijn afgebroken door ons leger, toen die de ring rond Antwerpen wilde dichtmaken, weet je nog? Ik heb er even staan praten met Jozef Truyman, die woont daar met zijn familie. Hij vertelde me over zijn zoon Alfons, die aan het front zit. Al sinds oktober is die vermist. Hij is het laatst gezien in Keiem; sindsdien is er niks meer van hem vernomen of teruggevonden. Waarschijnlijk is hij dood. Zoals zovelen ondertussen. Hij was maar 22 jaar. Ken jij hem toevallig? Ik heb verteld over jou, en dat ik van jou ook nog steeds niks heb gehoord. Maar dat jij dood zou zijn, nee, dat kan ik niet geloven. Laat dus gauw iets weten. Fabrice heeft me beloofd dat hij ervoor ging zorgen dat jouw brieven bij mij terechtkwamen, weet je nog? Het is wel al een paar dagen geleden dat ik Fabrice nog gezien heb. Drie dagen geleden hing er weer zo’n plakkaat uit, we hebben het nog samen staan lezen, het ging over de nieuwe afbakening van het grensgebied en over de paspoorten, en toen was hij opeens weg en sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Raar type toch. Benieuwd wanneer hij weer zal opduiken. En laat ons hopen dat hij dan een brief van jou voor mij bij zich heeft.