Dag Eléonore,

het is om zot van te worden: dan loopt dat ventje Remi je altijd en overal voor de voeten, maar wil je hem per se spreken, dan vind je hem nergens. Nergens, hè. Ik doe nochtans mijn best, zoek hem waar ik kan, maar telkens ontglipt hij me. Ga ik naar nonkel Henri – waar hij als bakkersknechtje werkt – dan zegt die: Remi? Die heb ik er net op uit gestuurd voor… Denk ik hem op straat te zien, dan ga ik achter hem aan – en dan lijkt hij opgelost in de lucht. Of is het iemand anders. Ik heb me hier al goed belachelijk gemaakt, vrees ik; hopelijk heeft niemand het door, wat zullen ze anders wel denken. Het is alleen maar omdat ik hem wil vragen wat hij met die brieven van jou te maken heeft. En of hij er ook voor kan zorgen dat mijn brieven jou bereiken. Je hebt er geen idee van hoe blij ik was toen ik eindelijk van je hoorde. En mama en papa ook – ik kon het hen moeilijk niet zeggen, hè, ook al begrepen ze er net zo weinig van als ik. En nu wil ik je zoveel vertellen. Maar daarvoor heb ik Remi nodig. En die krijg ik dus maar niet te pakken. Onnozel word ik ervan. Gelukkig stel jij het goed. Al is het daar nogal een begankenis waar jij zit. Je zou het hier moeten zien. Onlangs nog liet burgemeester Pypers alle herbergen sluiten tussen 9 en 12 uur (torenuur, dus het uur van de moffen, niet het Belgische uur) omdat de weerbare mannen zich moesten gaan melden. Mochten ze zich niet eens moed indrinken voor ze zich door die pinnen moesten laten keuren. Ja, hoor mij, zoiets zou ik vroeger nooit gezegd hebben. Maar het is toch waar zeker. Hoe ze zo moeilijk kunnen doen. En hoe ze de burgemeester zo naar hun pijpen laten dansen. Maar nu ga ik weer op wacht zitten. Voor Remi. Ooit krijg ik hem te pakken, je zult wel zien.

Cécile