Het was weer even slikken, Stan. Naast de smokkel van brieven en kranten, is nu ook het vervoeren of het bij zich hebben van foto’s verboden. Bovendien worden alle fietsen en fietsbanden inbeslaggenomen; vanaf 20 september mogen alleen bedienden en werklieden, belastingambtenaren, politieagenten, tolbeambten, dokters en veeartsen zich nog met de fiets verplaatsen als ze daarvoor de toelating krijgen. En Lokeren is veroordeeld tot een boete van 10 000 Mark omdat een deel van de bevolking vrijwillige arbeiders voor Duitsland uitgejouwd heeft toen die op het punt stonden te vertrekken. Het werkt allemaal zo beklemmend, Stan. Zeker dat van die vrijwilligers – binnenkort zijn die op, zegt Fabrice, en dan gaan ze mannen verplichten om voor hen te gaan werken. Ik moet zeggen dat Fabrice niet de enige is die er zo over denkt en daar voor vreest. Stel je voor. Ik mag er niet aan denken dat ze mij oppakken en naar Duitsland voeren. Het zou zo verkeerd zijn. Hoe kun je nu voor de vijand werken? Ik begrijp de reacties in Lokeren dus wel, al is het niet verstandig om zo duidelijk je mening te uiten. En ik wil Cécile niet kwijt net nu we naar elkaar aan het toegroeien zijn. Het was zo plezant om met haar door de velden te wandelen en te praten. Raar, dat ook. We begrepen elkaar zo goed. Het was net of ik daar met jou liep, Stan – nee, zo was het niet. Het was heel anders, maar net zo plezant. Ik hoop maar dat het weer nog een tijdje goed blijft, zodat we die wandeling nog eens kunnen overdoen.