Mijn lieve Remi,

ik ben zo blij dat het goed met je gaat. Ik weet wel dat je niet kunt schrijven wat je echt wilt, maar ik dwing me ertoe om te geloven dat wat je op je postkaart schreef ook echt zo is. Zo houd ik deze ongerustheid vol, mijn liefste; maar ooit komt hier een einde aan, ook dat wil ik zo graag geloven. Ik heb je net nog een postkaart gestuurd, een officiële. Ik bedacht dat we een geheimtaal hadden moeten afspreken, zodat we vrijuit konden schrijven wat we wilden. Zo zou ik je verteld hebben dat onze nieuwe Oberstleutnant en Kommandant van de Kommandantur Lokeren, de zeer doorluchtige heer Prasse, bekend heeft gemaakt dat hij het nachtlawaai meer dan beu is. Volgens hem gedraagt een deel van de bevolking zich na zonsondergang bijzonder luidruchtig, en als dat roepen en schreeuwen zo blijft doorgaan, dreigt hij ermee te verordenen dat niemand zich nog na zeven uur ’s avonds buitenshuis mag begeven. Ook heeft hij beslist dat opgeëiste burgerarbeiders maar één postkaart per week mogen schrijven of ontvangen. Het moet een postkaart van tien centiem zijn. Het gemeentebestuur moet ze verzamelen en één keer per week doorsturen naar de Etappenkommandantur, die ze op haar beurt zal verzenden, als er een duidelijk adres bij staat. Dat ze de postkaarten eerst aandachtig zullen bestuderen voor ze die doorzenden, stond er niet bij die bekendmaking, maar dat is ook niet nodig, dat weet iedereen. En heb je al gehoord dat er tegenwoordig aan elk huis een lijst moet hangen met alle bewoners van het huis? Je ziet, Remi: ze hebben hun kuren nog niet verleerd. Ik hoop dat het in Duitsland anders is, en dat ze jou er goed behandelen. Kon ik maar naar je toe. Maar weet dat ik met elke kaart die ik stuur een stukje van mijn hart mee zend, Remi. Ook nu weer.

Je Cécile