Het is hier in het dorp een komen en gaan. Er valt echt niet meer naast te kijken: de troepen worden veel sneller afgewisseld dan vroeger. Scholen en andere openbare gebouwen worden er voor opgevorderd. Het is soms echt wel een zenuwachtig gedoe daarbuiten. Niet dat ik daar veel van merk, ik vertoon me amper op straat, maar ik voel het gewoon door de muren van het huis komen. Voortdurend vertrekken er troepen. Voortdurend komen er nieuwe toe. Ze blijven een paar dagen en gaan weer verder. Naar het front? Is daar dan echt een groot offensief aan de gang? En in wiens voordeel valt het uit? Wij horen natuurlijk maar één van de partijen. En volgens de Duitsers gaat alles prima! En wie zou nu twijfelen aan hun woord?

Met ons gaat het wel. Dezelfde sleur van altijd. Weet je? Soms kan het me niet veel meer schelen wie deze oorlog wint. Zolang deze verveling maar stopt. Maar ik weet dat je zoiets beter niet zegt. En daarom zwijg ik maar.