Vandaag heb ik weer een brief uit Holland ontvangen. Bevend van emotie onderzoek ik hem. Ik voel dat er iets in zit dat op een foto lijkt. Dat moet een foto van mijn vrouw en mijn kinderen zijn, wat een geluk! Ik scheur de omslag open en voel het bloed uit mijn gelaat wegtrekken. Ik hou inderdaad een brief en een foto in mijn handen, maar het is niet mijn lieve vrouw die me aankijkt. Ik zie een weliswaar lieve jonge vrouw met een jong kind in haar armen. Ze is me echter totaal onbekend. Ik bekijk het adres nog eens. De brief is nochtans gericht aan Mijnheer Frans Struyf, Belgisch Leger. Ik begrijp er niets van. Hoewel ik veel schroom voel de brief te lezen, doe ik dat toch, ietwat gegeneerd. Hij is wel degelijk geschreven door deze jonge dame, en is gevuld met wel duizend liefdesbetuigingen. Deze vrouw wacht vol ongeduld op haar man, de vader van kind, en verlangt ernaar hem aan haar hart te kunnen drukken. Ik bekijk de omslag nog eens en vind er een tweede briefje in, geschreven door een geïnterneerde in Holland en getekend ‘uw broeder’.

Hier moet een vergissing in het spel zijn, toch?